डच बालकथा

मला आवडलेल्या एका डच बालकथेचा हा स्वैर अनुवाद -

एक बदकाचे पिल्लु होते . त्याचे नाव होते कोल. त्याला दोन भाऊ पण होते. आई-बाबा आणि दोन भावांबरोबर तो एका छोट्या तळ्याच्या काठावर रहायचा. कोल थोडा लाजाळूच होता. खूप कमी बोलायचा. सगळी कामंपण तो खूप हळुहळू करायचा. एकटाच उंच उंच गवतात खेळत रहायचा. तिथून थोडया अंतरावर अजून एक मोठे तळे होते. तिथे हंसांची वस्ती होती. का कुणास ठाऊक पण सगळी बदके हंसांना घाबरायची. कोलला त्या मोठ्या तळयाबद्दल खूप कुतुहल होते. पण "तिकडे अजिब्बात जायचं नाही हं " असं आई सारखं सांगायची. म्हणून त्याला तिकडे जाताच यायचे नाही.

एके दिवशी सकाळी आई बाबांनी कोल आणि त्याच्या भावांना बोलावलं. आई म्हणाली, " बाळांनो, आजपासून तुम्ही पोहायला शिकायचं. स्वतःचा खाऊ मिळावायला शिकायचं. " बाबा म्हणाले, " चला , आज आपण थोडे खोल पाण्यात जाऊया. आमच्या सोबत सोबतच पोहायचं हं.. "

कोल आणि त्याचे भाऊ खूप आनंदले. उड्या मारत, आनंदाने ओरडत ते पाण्याकडे निघाले. आई बाबा त्यांना पोहायला शिकवू लागले. कोल मात्र हळुहळू मागे पडला. त्याला भिती वाटत होती. भाऊ मात्र न घाबरता सरसर पुढे गेले होते. एवढ्यात त्याला आकाशातून खाली झेपावणारा हंसांचा थवा दिसला. आता मात्र कोल खूप घाबरला. तिथे एकटाच होता तो ! कसाबसा पोहत, वाकडातिकडा पळत तो आपल्या घरात पोहोचला. थरथर कापत, डोळे बंद करून, पंखात डोके खुपसून सगळ्यांची वाट बघत बसून राहिला.

संध्याकाळी सगळे घरी परतले. कोलचे दोन्ही भाऊ खूप आनंदात दिसत होते. दिवसभराच्या गमतीजमती कोलला सांगत होते. खूप दमले होते सगळे. झोपून गेले. कोल मात्र हिरमुसला होता. रात्री आई बाबा त्याच्याविषयी खूप काळजीत पडून बोलत होते ते त्याने ऐकले. त्याला अजूनच वाईट वाटले. स्वतःची लाजही वाटली.

दुसर्‍या दिवशी कोल म्हणाला ' मी नाही येत तुमच्यासोबत... घरीच थांबतो. उद्या येईन नक्की ! " सगळे त्याला टाटा करत निघून गेले. कोल घरीच बसला. थोड्या वेळातच त्याला कंटाळा आला. मग तो खेळायला बाहेर पडला. मस्त हवा होती आज ! लख्ख ऊन पडलं होतं. कोल आपल्याच नादात गाणं गुणगुणत किती दूर आला त्याला कळलेच नाही !

अचानक त्याला काय दिसलं माहितंय... एक भलामोठा पांढरा पक्षी समोर उभा होता. कोलने मान उंच करून पाहिले. हंस होता तो ! नक्कीच ! कोल खूप खूप घाबरला. त्याला काहीच सुचेना. त्याने हळूच पुन्हा एकदा हंसाकडे पाहिलं. हंस प्रेमळपणे हसत त्याच्याकडेच बघत होता. " बदक ना रे तू? तुझं नाव काय ? " हंसाने विचारले. "कोल" हा एकच शब्द कसाबसा कोलने उच्चारला. " अरे वा ! मस्त नाव आहे की तुझं ! " हंस म्हणाला. कोलला आश्चर्य वाटले. हा तर छान बोलतोय. दिसतोय पण ऐटदार. याला का बरं सगळे घाबरतात ? इतक्यात हंसाने विचारले, " तू तर छोट्या तळ्याजवळ रहातोस नं ? इकडे कसा आलास ? आणि ते ही एकटाच ? "

मग कोलने त्याला सगळे सांगितले. एकट्याला पोहायला किती भिती वाटते, भाऊ कसे भरभर पुढे जातात... सगळे सांगितले. सगळे ऐकुन हंस म्हणाला, " हेत्तिच्या ! एवढंच होय. मी शिकवीन तुला पोहायला.. चल माझ्यासोबत ."
" पण तू मला सोडून एकटाच पुढे जाणार नाहीस नं ? मग मला रडू येईल खूप ! " कोलने विचारले. " नाही रे बाबा, मी तुला सोडून पुढे नाही जाणार. नक्की. "

मग कोल त्याच्यासोबत पोहायला तयार झाला. हळूहळू हंसाबरोबर गप्पा मारत, खेळत तो पोहायला लागला. हंस कोलसोबत हळुहळू पोहत होता. वेगवेगळ्या पाणवेलींची, शेवाळांची माहिती सांगत होता. तेवढ्यात कोलला बदकांचा आवडता खाऊ असलेल्या पाणवेली दिसल्या. हरखून जात तो सरसर पोहत तिकडे गेला. तो खाऊ खाताना त्याला आई बाबा आणि भावांची खूप आठवण आली. हे सांगायला त्याने मान वळवली तर काय ! हंस खूप दूर थांबून त्याच्याकडे बघत होता. कोल घाबरला. पटकन हंसाकडे गेला. " तू मला सोडून दूर का गेलास ? किती घाबरलो मी ! " रडवेल्या आवाजात कोल म्हणाला. हे ऐकून हंस हसू लागला. तो कोलला म्हणाला, " अरे वेड्या, मी तर तुझ्यासोबतच होतो. तूच भरभर पोहत माझ्या पुढे गेलास ! " " म्हणजे मला एकट्याला पोहता आलं ? " कोल म्हणाला. त्याला खूप आनंद झाला. त्याने अजून वेगात पोहून दाखवले. हंसाने त्याचे खूप कौतूक केले.

आनंदाने उड्या मारतच तो घराकडे परतला. खूप दमला होता तो. सगळे घरी यायच्या आत कधी झोप लागली त्याला समजलेच नाही.

सकाळी उठल्याउठल्या त्याने सर्वांना सांगितले, " आज मी तुम्हाला एक गंमत दाखवणार आहे. चला माझ्या बरोबर. " लाजाळू , भित्र्या कोलचा असा उत्साह बघून सर्वांनाच आनंद झाला. सगळे त्याच्या पाठोपाठ निघाले. कोलने सर्वांना मोठ्या तळ्यात नेले. हंसाची ओळख करून दिली. घाबरून गप्प बसले होते आई बाबा ! मग कोलने त्यांना धीर दिला. पोहायला सुरुवात केली. काल जिथे तो खाऊ सापडला होता ना, तिथे नेले सगळ्यांना. एवढा खाऊ बघून भावांनी तर टुण्णकन उडीच मारली. सगळ्यांनी पोटभर खाल्ले. खूप खूप आनंदात सगळे घरी परतले.

रात्री आई बाबांना म्हणत होती, " आपला कोल किती हुशार आहे नाइ? आणि खूप धीट सुद्धा ! " " मला कोलचा खूप अभिमान वाटतो " बाबा म्हणत होते. हे ऐकता ऐकता कोल झोपून गेला. स्वप्नातही त्याला ते मोठे तळे दिसत होते.